Curriculum ez kurrikularrak

Ikasturte berriaren atarian ez da publizitatea dantzan dabilen bakarra. Karrajura curriculumak ere heldu dira egunotan.

Detaile batekin akordatu naiz lehenengo, Arkaitz Karrajuko kolaboratzaileak zelan sinatu zuen lehengo egunean erabili.com-en argitaratu zuen artikulua.

Gero, lanean egunotan behin baino gehiagotan entzun dudan galdera: Zenbat jende daukagu glotodidaktikan?. Irakasleen egoeraren inguruan irakurri dudan zerbait ondoren.

Helduen euskara irakasleen egoera azken batean. Eta berriak ez diren gogoetak parrastaka:

• Irakasleen egoera (laborala, soziala, profesionala...) ez nuke esango ona izaten denik, baina ez dakit zergatik, gutxi egiten da berba honetaz. Tabua ote da?
• Irakasleak lortzeko arazoak daudela dirudi. Leku askotan behintzat. Joan-etorri handia-edo, egonkortasun gutxi... Prekarietateaz hitz egin ahal dugu? Plantilak egonkortzen dira?
• Argi dago, egoera desberdinak daude, funtzionarioetatik ordu gutxiko ordukakoetara. Makroeuskaltegi ondo hornituetatik euskaltegi txikietara. Orekatuta dago sektorea?
• Gure lanak prestigioa daukala pentsa daiteke. Euskararen zabaltzaileak, jende majoa, jatorra ei gara. Baina kostatzen da jende berria erakartzea. Oraindino zabiltza euskaltegian? galdera behin baino sarriago entzunda nago ni neu behintzat. Ez da lanbide serioa? Inor ez da ezetz esatera ausartuko. Baina pentsatu?
• Kohesiorik badago gure sektorean? Irakasle berria komunitate baten partaide sentitzen da? Sektore batekoa?
• Pozik gaude gure lanarekin? Zerk ekartzen digu damua edo frustrazioa? Bizi ahal da honetatik eta honela?
• Prestatuta sentitzen gara? Seguritatea, animoa, konfidantza... daukagu?

Haritik tiratzen jarraitu daiteke, ariketa osasuntsua izan daiteke nire ustez. Curriculuma idazten hastea baino nahiago nuke.