Zenbat pisatzen du kiloak?

Sarri entzun dugu azken urteotan irakasle orojakilearen paper hori utzi behar dugula eta beste paper batzuk indartu behar ditugula: aholkularia, laguntzailea, bideratzailea eta abar. Zuk diozun moduan inork ez daki dena, eta irakasle onena bere materiaz gehien dakiena ez duela zertan izan frogatzeko denok ditugu adibide eta kasu ezagunak seguruenik, baina niri galdera bat etortzen zait: nork eskatzen digu guztia jakitea?

Ikasleak horrela ikusten ote gaitu? Euskarari buruz eta euskaraz jakin daitekeen guztiaren jabe? Ez du hark jakingo geuk ere mugak ditugula?

Lan egiten dugun erakundeak edo "diruzlaguntzen" digun administrazioak eskatzen digu? Geure profil profesionalean nonbait jartzen du hori? Edo praktikan hala eskatzen zaigu "goitik"? Lehenengo galderak ez du edukiko erantzun ofizialik seguraski. Bigarrenak, auskalo.

Eta eskakizuna geugandik baletor? Hutsaren beldurra edo lotsagarri geratzearen beldurra, edo dena kontrolpean eduki nahi izatea, edo inseguritatearen mehatxua edo autoestimuarentzako euskarri baten beharra... Zer ote?

Eta kutsagarria da?

• erantzun honi

Ez dakit baina...

Iruditzen zait irakasleoi ez digutela onartzen ez jakitea.

Iruditzen zait irakasleok ez dakigula 'ez dakit' esaten.

Ez dakit.

• erantzun honi

Aipatzen duzuen hori, senditzen da dudarik gabe, eta gehiago ere. Euskara erakasleak dena daki (euskarari buruz noski) eta munduko euskaldunik osatu eta perfektuena da, purista eta autentikoa, euskara garbian bi oreneko oratorioetan luzitzen dena adibidez... Eta kutsakorra denez? Erranen nuke baietz eta guhaurrek gure buruei eta elkarri jarririk.
Ez dakit presio soziala deit daitekeenez, baina sendi da bai, izan dadin karrikan, izan dadin lantokian, izan dadin etxean. Paraleloan ez dit arazorik sortzen.

Garenak gara, eta pieza puska horiek, beste anitzez osatuak dira. Garen hori osatzen duten aldeetarik bat da, euskara erakasleak garela. Normalki, alde hau hautatu genuen, hainbat arrazoinengatik. Suposatuko zuena (nik jendeari ematea, jendeak niri eskatzea, artetan zerbait jasotzea) fite deskubritu nuen eta onartu.
Euskara erakasleak dena dakienez? Dena jakin behar duenez? Noski ezetz. Baina, ez dakienak, nori galdetuko dio? Norenganik (espero) izanen du erantzuna?
Migraina kronikoa baduzu eta ez badakizu zergatik, ez ote zira joanen medikuei galdetzera, pentsatuz norbaitek jakitekotan, haiek dakitela?

Euskara erakasle gisa, jendeak goaitatzen du niganik, hizkuntza menperatzea eta horren transmisio ahalik eta zehatzena eta osatuena egitea. Hortik, euskara ez dakienak, gutxi dakienak, zalantza bat duenak, niregana joko du, erantzun bat emanen diodalako esperantza fermuarekin.
Baldin badakit, erantzunen dut (harrotasun punta txiki batekin, aitortzen dut, euskara irakaslea izateaz gain, pertsona ere naizelako, eta ego txiki bat dudalako) Eta ez badakit? Ez dakit. Saiatuko naiz jakiten. Jakinen dut edo ez. Ez kitto. Baina ez dut kulpabilisatuko, ez segunda bakar batez, ez jakiteagatik.

Iduri luke zenbait frustrazio badela horren atzean, baina ez dut argi zein?
Ulertzen dut pisua izan daitekeela, batzuetan. Baina zer da pisua? Jakitatearen bidean aintzina egin ahala, ohartzea oraindik ere badela bide? Ala, jendeak ia beti galdetzea, xuxen, erantzuten ez dakizun hori? Ala, jendeak zuganik asko edo zerbait berezi espero izatea eta zure aldetik poztuko, beteko, aseko duen erantzunik ez jasotzea? Ala jendeak ikusten zaituela nagusiki erakasle gisa, eta ez gehiago pertsona gisa?

• erantzun honi

Arrazoi galanta duzu, Bea, esaten dituzun gauza guztietan. Akaso, gure lanbidearen gakoetariko bat da zalantzari erantzuna ematea. Baina ez dakit, ba, batzuetan ez garen erantzungailu automatiko bihurtu. Ikaslearen (eta gizartearen) espektatiba bete behar horrek maiz erantzun-emaile bilakatzen gaitu, erantzun-bilatzaile izan beharrean. Erantzuna eman behar horrek, nire irudiko, euskara txuri-beltza zabaltzera bultzatu gaitu; non benetako arauak hamar badira, ustezko ehun zabaldu ditugun.

• erantzun honi