klasea

Ots

2011

Existitzen dira?

Zirikteroak sare berpiztuan (aupa zuek!) Pilar Montoya irakaslearen mezua irakurri nuen lehengo egunean. Harrituta geratu zen Pilar ikasle batek euskaltegiko foroan irrati batek kontzertu batera joateko sarrerak zozketatuko zituela irakurri eta sinistu ez zuenean, ez zela benetakoa pentsatu zuen ikasleak.

Interneten sinesgarritasunaz kezkatu zen batez ere, eta horren harira galdera hauek bota zituen:

Nire testuek ez dituzte sinesgarritasun baldintzak betetzen?

Foroetan irakurtzen duguna gezurtzat hartzen dugu?

Zein da nire ikaslearen mundua?

Ez zait berria iruditu sentsazio hori, Pilarrek zabaldu arte ez dakit inoiz planteatu den hala ere. Eman dituen hiru aukera horien artean gakoa non dagoen esatera ez nintzateke ausartuko, baina euskararen ikas-irakaskuntzan izan dezakegu erronka berezia. Burura etorri zaizkidan bi erreferentziarekin azaltzen saiatuko naiz.

Batetik, hizkuntzak ikasteko materialak eta testuak direla eta aspaldian entzun dudan ideia bat. Esanahirik gabeko testuak eta pertsonak, metodo eta liburuetan, funtzio didaktikoa besterik ez duten testuak eta diskurtsoak, "banalitatea", edo "absurdoaren apoteosia" bezalako ideiak. Xede hizkuntzak existitzen ez den mundu irreal eta hutsala islatzen duela azken batean.

Sarea apur bat arakatuta Widdowsonen hitz hauek aurkitu ditut artikulu honetan (pdf)

en interés de la exposición de muestras de la lengua, unos personajes representan la insistencia en lo ordinario e insignificante, una apoteosis del tópico

Ikuspegi komunikatiboaren hasieratik izan da kezkagai ikas-prozesuaren inguruko komunikazioaren hutsalkeria hori dirudienez. Honez gero gaindituta egon beharko luke baina ikasle-jendearengan esango nuke oraindik dagoela errotuta bestelako ikuspegia.

Hizkuntza ikastea ariketak egitea da, testuak irakurtzea hitzak ulertzeko, hitz egitea errorerik ez egiteko, idaztea hizkuntzaren jakintza erakusteko... eta testuinguru horretan zer,nork, zertarako, noiz eta nola esaten den bigarrengo kontua da. Ariketa eta idazlana errege dira oraindino askoren pertzepzioan, eta erresuma horren mapa gramatika kontzeptuak batzen dituzten ariketa bildumen probintziek osatzen dute.

Erraza izan daiteke oraindik esanahia, idazki eta berben balioa bazter geratzea, komunikazioa alegia. Eta ondorioz irakurtzen dena, entzuten dena, esaten dena edo idazten dena sinesgarria edo baliagarria ez delako sentsazioa.

Kantua da gogora etorritako bigarrena. Kantua baino, Negu Gorriakek Xabier Leteren Euskal Herri Nerearekin egin zuen remix hau. Anton Reixa olerkari eta musikari galiziarraren hitz hauek Leteren ahotsaren gainean:

"...mesmo algunas veces poderiamonos preguntar si existen realmente os vascos detrás de todos eses titulares de prensa"

Euskaldunok, euskara, euskararen herria ikusgarria da? Euskara ikaslearentzat ere bai. Horra ekar genezake galdera.

Bai, batzuetan galdetu egin lezake ikasleak berridazketa, betetzeko hutsune, idazlan, irakurgai, entzungai, aukera anitzeko galdera, idazteko gai-zerrenda, bideo, hiztegi edo irakasle horren atzetik euskaldunik baden benetan.

Galdetzen ote duen nago hala ere. Ikasi behar den galimatias hori pertsona batzuen bizitzaren ispilua dela konturatzen da? Konturatu nahi du? Ikasleak eta pertsona askok galdetu beharko lukete agian: euskaldunak existitzen dira?

Batzuk ezezkoa frogatuta gustura biziko liratekeela esango nuke, beste askok ez dute galderaren erantzuna erraz ikusteko modurik akaso: oihanak izkutatzen dielako, oihanean sartzeko motiborik ez dutelako edo oihaneko fauna ez delako saldo handietan eta bistan ibiltzekoa.

Lantoki bikoitza dugu agian euskararen ikas-irakaskuntzan: hizkuntza ikastea bermatzea eta hizkuntza horretan bizitza dagoela erakustea.

Aza

2007

Benito

Irakasle parrapleroak

Eztabaida interesgarria Francisco Herreraren blogean.
TTT eta STT siglak ekarri dizkigu Herrerak An ELT Notebook blogetik: Teacher Talk Time (irakaslearen mintza-denbora) eta Student Talk Time (ikaslearen mintza-denbora).

Eskola denbora gehiena berbetan ematen duten irakasleak kritikatu ditu. Ikasleek behar duten denbora eta buru-lanen kalterako delakoan.

Emilio Quintanak argudio interesgarriak kontrajarri dizkio. Irakurri eztabaida, mamitsua eta interesgarria.

Eta gero galde diezaiogun geure buruari:

Zenbat denbora ematen dugu klasean berbaz? Ikasleek baino gehiago?
Berriketa, hartu-emana sortzen dugu ikasleekin?
Esaten duguna esanguratsua da? Input egokia da?
Zelan eskuratzen du ikasleak jarioa?

Mintzapraktikaren kontzeptua aspaldi agertu zen gurean. Klasean praktikatzera eta mihia entrenatzera dedikatzen den denbora. Ikasleak hitz egin behar ei du horrelakoetan... eta irakasleak?

Berbetan mihia astintzen baino ez da ikasten?

Irakasle parrapleroak kaltegarriak dira?

Isildu nadin...